SeN

Melisa

Amelia chodziła do liceum, była prymuską, więc na wszystko miała wytłumaczenie naukowe. Zazwyczaj Amelia nie miała snów, ale pewnego dnia śniło jej się coś bardzo dziwnego. Śniło jej się, że szła przez cmentarz, było już ciemno, a światło księżyca padało na kamienne nagrobki. W pewnej chwili usłyszała ciche skrobanie, próbowała dociec skąd dochodzi ten odgłos. Zaczęła biec, ale nic nie zauważyła. Stanęła przy wielkim dębie i na tym jej sen się skończył. Ta mara nocna powtórzyła się trzy razy pod rząd, ale dziewczyna uznała, że to przez niestrawność i ten horror, który oglądała. Kilka dni później jej koleżanka miała urodziny, oczywiście Amelia została zaproszona na przyjęcie. Dziewczyna długo przygotowywała się do imprezy, kupiła śliczny prezent, poszła do fryzjera i kosmetyczki. Wreszcie przyszedł ten dzień. Impreza była bardzo udana, ale wszystko ma swój koniec. Amelia i kilka jej przyjaciółek pożegnały się i powoli szły do domu. Amelia wpadła na pomysł żeby iść na skróty przez cmentarz, ale inne dziewczyny powiedziały, że wolą iść drogą. A więc dziewczyna sama szła do domu na skróty prze cmentarz. Amelia szła powoli, światło księżyca padało na nagrobki, jednym słowem, było tak jak w jej śnie. W pewnym momencie usłyszała ciche skrobanie, dało jej to do myślenia, więc ruszyła naprzód by przekonać się, co wydaje taki dźwięk. Zaczęła biec. W końcu złapała ją kolka i zatrzymała się przy starym dębie. Trochę odpoczęła i pognała dalej. Dokładnie słuchała skąd dochodzi ten odgłos, już bardzo wyraźnie go słyszała. Wreszcie zobaczyła postać klęczącą nad grobem i skrobiącą coś. Amelię ogarną strach, stanęła jak wryta w ziemię. Postać ta obróciła się i powiedziała Źle napisali moje nazwisko ... potem zniknęła.

(Poprawki Gabri-san)

Gość

Ja bym nie chciał iść przez cmentarz do domu i to samej w dodatku!